Prolog

„Miłość cierpliwa jest, 
łaskawa jest. 

Miłość nie zazdrości, 
nie szuka poklasku, 
nie unosi się pychą; 
 nie dopuszcza się bezwstydu. 

…

Otworzyła drzwi, do których ktoś namiętnie dzwonił dzwonkiem. Jej serce nikogo nie pragnęło tak bardzo ujrzeć jak jego. Opierał się silną dłonią o framugę drzwi wejściowych, głowę miał spuszczoną, ale dostrzegła te oczy, na których widok zrobiło jej się słabo.

- Lilka

Nic nie odpowiedziała. Serce jej niemiłosiernie przyśpieszyło.

Jego ciało gwałtownie przekroczyło próg mieszkania i po chwili już stali niemal twarzą w twarz. Jego silna dłoń powędrowała na alabastrowy policzek dziewczyny, gładząc do najdelikatniej jak tylko umiał swoim kciukiem. Zrobił krok do przodu i zetknął ich czoła.

Lila nie protestowała. Pragnęła tego, pragnęła tego człowieka u swojego boku już dzisiaj, jutro, pojutrze, już na zawsze. Chciała czuć jego obecność, dotyk na swojej skórze, boski zapach jego ciała. 

- Przepraszam, tak mocno Cię za to przepraszam. Jestem idiotą. Nie mogłem znieść tych dni bez ciebie. Niczego tak nie pragnę jak tego, żebyś po prostu mi wybaczyła.

Blondynka milczała. Nie mogła znaleźć ani jednego słowa w swojej głowie. Była onieśmielona taką bliskością ciemnego bruneta. Wszystko działo się tak szybko, jej serce biło jak oszalałe, a ona nie potrafiła uspokoić buzujących w niej emocji.

Młody mężczyzna położył drugą dłoń na jej policzku, po chwili delikatnie go ucałował. Stanęła na palcach, aby przybliżyć się chociaż trochę, aby być bliżej niego. Nie zawachał się ani na chwile, tylko namiętnie zaczął pieścić jej malinowe wargi. Jakby to był ich pierwszy raz, pełen wariujących, buzujących, szczeniackich emocji. Oboje zawędrowali pod białą ścianę przedpokoju mieszkania. Jej plecy zetknęły się z chłodem betonu, jednak jej skóra płonęła od jego dotyku. Nie przestając jej namiętnie całować, zaczął niezdarnie rozpinać guziki jej błękitnej koszuli. Jej dłonie szybko znalazły się się na klamrze paska jego spodni. Wariowała, każdy najmniejszy kawałek jej ciała drżał, drżał od jego obecności.

Nie szuka swego, 
nie unosi się gniewem, 
nie pamięta złego; 
 nie cieszy się z niesprawiedliwości, 
lecz współweseli się z prawdą. 

Stała przed oknem za koronkową zasłoną, zalana łzami. Tak gorzkimi jak bolesne i trudne było to rozstanie. Przyglądała mu się, jak stał przy aucie ze spuszczoną głową. Obserwowała tę sylwetkę, którą tak bardzo kocha. Patrzyła na to ciało, którego każdy centymetr przypominał jej o szczęściu i rozkoszy. Walczyła z bólem, żalem, ale to było zbyt wiele jak na jej kruche ciało. Żaden płacz, krzyk nie oddawał tego co właśnie przeżywała, jak bardzo jej serce krwawiło.

- Kurwa! – mężczyzna wrzasnął odrywając się od karoserii auta i z całej siły kopnął w oponę swojego pojazdu.

Zaraz po tym obrócił się w stronę okna. Wiedział, że go obserwuje, wiedział, że na niego patrzy. Mimo że jej nie widział czuł to, że ona tam stoi. Patrzył jakby na coś liczył, albo siłę, albo miłość. Jednak żadna z tych rzeczy w tym beznadziejnym momencie nie nadeszła. Kciukiem przetarł oczy, jakby chciał żeby to widziała i wsiadł do auta, a po chwili zostało już tylko puste miejsce parkingowe, którego Lilka nie widziała. Opadła na kolana, wyjąc z bólu jaki sprawił jej widok jego twarzy, rysów, które tak kochała. Wyrwał jej serce zostawiając głęboką pustkę. Wiedziała, że odjeżdżając zabrał ze sobą część niej, tą która bezgranicznie była w nim zakochana.

Wszystko znosi, 
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję, 
wszystko przetrzyma. 

Pociągnęła za metalową, zimną gałkę i ujrzała bruneta z którym nie rozmawiała od tygodnia.

Jego twarz była niczym otwarta księga pełna zaskoczenia, że to właśnie ją spotka w progu mieszkania. Dla niej to było więcej niż tysiąc słów. Dla niej to było jasne.

- Zosia – melodyjny głos mężczyzny dobiegł jej uszu.

Odwróciła wzrok, starając się zachować spokój. Szybko założyła swoje buty i nałożyła kurtkę, chcąc jak najszybciej opuścić mieszkanie i tę dwójkę.

- Proszę poczekaj chce z Tobą porozmawiać.

Nie odpowiedziała tylko przeszła jak najszybciej obok niego i zbiegła po schodach walcząc z napadem swojej złości. Gwałtownie pchnęła ciężkie drzwi klatki i zaczęła szybkim krokiem iść przed siebie. Jej oczy zeszkliły się od łez. Nie mogła uwierzyć w te wszystkie kłamstwa, raniące słowa z każdej strony. W to że była tak naiwna i wierzyła w coś, co nigdy nie powinno się wydarzyć.

- Zosia, proszę – usłyszała głos za sobą.

Strumienie łez toczyły się już po jej policzkach. Nie chciała żeby ją taką widział, żeby widział jaka jest słaba, jak to wszystko przeżywa. Zaczęła biec przed siebie. Chciała uciec, schować się, zaszyć, zniknąć. Wszystko, żeby nie być tam gdzie jest teraz, wszędzie byle nie było tam jego.

Jednak on nie chciał znowu, żeby mu uciekła. Bez większego wysiłku dogonił ją i spojrzał w jej oczy, których błękit był jeszcze bardziej uwydatniony przez zalegające łzy. Bez chwili namysłu przyciągnął ją do swojej klatki i objął najmocniej jak tylko mógł. To był widok, którego pragnął nigdy nie ujrzeć. Ucałował jej głowę i położył na niej swój podbródek.

Zaraz złapał delikatnie jej twarz. Swoimi kciukami otwarł dwie toczące się łzy po policzkach i zastygł na krótką chwile, a potem zbliżył się bez chwili zawahania złożył na jej ustach pierwszy czuły pocałunek, który z każdą chwilą przeradzał się w coś coraz bardziej namiętnego i porywczego. Jego dłonie przyciągały ją do siebie jakby nie chciały jej nigdy wypuścić.

Zosia zapragnęła, żeby ta chwila trwała. Poczuła się bezpieczna i kochana, ale już wtedy zdawała sobie sprawę, że to koniec. Koniec wszystkiego. Koniec codziennych uśmiechów, czułego dotyku. Jej oczy ponownie się zaszkliły, bo poczuła jak jej serce właśnie jest rozrywane przez niesprawiedliwy los i okrutne życie. Gdy tylko chwila uniesienia opadła, musiała znowu spojrzeć na jego zmartwioną twarz, swoim zeszklonym wzrokiem.

-Dlaczego to zrobiłeś – powiedziała łamiącym głosem – Wszystko zepsułeś, rozumiesz – uniosła się emocjami – Nienawidzę cię za to!

Patrzyła prosto w jego oczy, jakby ostatni raz chciała się w nich zatracić. Poczuć, że liczy się coś więcej, że żyje. Ostatni raz.

Obróciła się i ruszyła przed siebie. Wtedy dopiero dała upust swoich emocji. Niemy krzyk wydarł się z jej ust, zalewając jej twarz łzami.

Miłość nigdy nie ustaje.”

List do Koryntian

Nie mogła spać. W łóżku leżał brunet, jej jedyna miłość życia, a ona siedziała na blacie kuchennym wpatrując się na rzeszowską ulice. Kuchenka wyświetla godzinę pierwszą w nocy z trzydziestoma dwoma minutami. Nerwowo obkręcała pierścionek na swoim palcu. Uspokajało ją to. 

Westchnęła. Już była pewna i już wszystko wiedziała. Znowu wierzyła, że może być szczęśliwa. Przecież od dawna o tym marzyła.

Złapała za telefon i wysłała jednego, krótkiego esemesa.

„Dla nas już nie ma ratunku.”

Miłość zatraca monotonia;

Nie szuka przywiązania.

Przychodzi niezapowiedziana;

Miłość bywa burzliwa;

Bywa nieposkromiona;

Ryzykowna.

Miłość;

rani niż najostrzejszy miecz.

Nigdy nie zapomina.

***

Skoro tutaj jesteś, zostaw ślad. 

Chociaż raz zrób to dla mnie. 

Jestem kimś bliskim, którego od dawna w tym świecie nie znajdziesz. 

Ten powrót jest początkiem i końcem. 

Wszystko ujawni czas.